National Galleries Scotland

Czasy mamy takie, że wiele ze znanych instytucji kultury, korzystając z dobrodziejstw współczesnej techniki, szeroko otworzyło swoje podwoje dla publiczności. Na popularnym ‘kanale z filmikami’ można znaleźć legalnie udostępniane nagrania z koncertów i spektakli. Nie ukrywam, że chętnie sięgam do tak dostępnego repertuaru i codziennie szukam ciekawych propozycji.
W obecnej sytuacji taka forma odbioru kultury sprawdza się, ale, powiedzmy sobie szczerze, nie wyobrażam sobie tego na dłuższą metę. Z wielu powodów. Nie jesteśmy (przynajmniej ja) w pełni przeżywać tak prezentowanych treści. Atmosfera teatru czy też sali operowej, jak również tej kinowej jest nie do zastąpienia. O ile spektakle operowe, teatralne, koncerty muzyki i filmy łatwo można ‘opublikować’ w Internecie, to już gorzej bywa z ofertą znanych galerii prezentujących sztukę. Je trzeba o prostu fizycznie odwiedzić. Być tam dosłownie duchem i ciałem, aby w pełni doświadczyć uczuć i emocji, które towarzyszyły twórcy dzieła. Dlatego bardzo się cieszę, że tuż przed lockdown udało mi się odwiedzić Narodowe Galerie w Edynburgu.

Zastanawiałam się czy relacje z odwiedzin w tego miejsca zamieścić w osobnym poście, czy też ‘podpiąć’ ją do innego (postu). W końcu nie jest to, w mniemaniu wielu, jedna z większych atrakcji Edynburga. Jednak przeglądając zdjęcia i widząc na nich tłumy odwiedzające to miejsce, postanowiłam Galerii poświecić osobny wpis. Co ciekawe, byłam tak pochłonięta odbiorem obrazów, że w trakcie zwiedzania ilość odwiedzających National Galery jakoś mi umknęła. Dopiero gdy ściągnęłam zdjęcia i zaczęłam je oglądać zwróciłam na to uwagę.

Oczywiście National Galeries of Scotland to nie jest Louvre, gdzie czeka się godzinami, aby przez kolejnych 20 sekund przyjrzeć się najbardziej znanym obrazom.

Szczerze powiedziawszy nigdy nie byłam i nadal nie jestem jakimś szczególnym fanem malarstwa. Interesuje się historą sztuki, ale w priorytetach moich zainteresowań jest ona na dalszym planie. Moja wiedza na ten temat kończy się na kubistach i dadaistach. Oczywiście jak wszyscy znani mi ludzie potrafię zlokalizować Picassa, Salvadora Dali czy też Mistrala i to by było na tyle.

Co musicie wiedzieć o tym miejscu? Nie byłabym sobą gdybym nie zaczęła od opisu budynków samej galerii. Jak z pewnością wiecie, przynajmniej ci, którzy śledzą moje posty, zaliczam się do miłośników architektury. Rożnej. 

W Szkocji czuje się jak ryba w wodzie. Podoba mi się tu jej różnorodność, a także konsekwencja w jej planowaniu. I takie też są budynki galerii. Odwiedziłam wnętrze tylko jednego z nich, tego w którym prezentowane są obrazy od renesansu po malarstwo początków XX wieku. Pozostałe widziałam jedynie z zewnątrz. Nie starczyło mi już na więcej czasu i też trochę chęci, czego z perspektywy kilku tygodni spędzonych w izolacji bardzo żałuję.

Neoklasycystyczne budynki, udostępnione publiczności po raz pierwszy w 1859 roku z zewnątrz prezentują się niezwykle okazale. Wnętrze galerii również nie odbiega od oczekiwań. To niezwykle przestronna i wykonana z prawdziwie brytyjską elegancją przestrzeń idealnie dopasowana do prezentowanej w nim sztuki. Bardziej przypomina prywatne pałacowe galerie z okresu, w którym powstawał budynek niż przestrzeń muzealną. Obrazy prezentowane są w kameralnych salach, które płynnie przechodzą jedna w drugą. Wystrój tego miejsca niewątpliwie wpływa na jego atmosferę, która jest tak istotna przy oglądaniu tego typu ekspozycji. Rozmieszczone w przemyślany sposób siedziska, przyjaźnie ‘uśmiechają się’ do zwiedzających zapraszając ich na odpoczynek i kontemplowanie się widokiem vis- a- vis eksponowanego obrazu.

Wielokrotnie widziałam reprodukcje różnych obrazów czy też ich oryginały w licznych galeriach, które udało mi się zwiedzić, jednak w tym miejscu po raz pierwszy uświadomiłam sobie jak ogromną wyobraźnię posiadali ówcześni malarze. Sadzę, że nie jeden z Instagramach influenserów mógłby się od nich wiele nauczyć. Sceny pełne alegorii, patosu i realistycznie oddanych emocji, zamknięte w ramy ciasnego, choć często słusznych rozmiarów obrazu, skłaniają widza do refleksji i zajrzenia w głąb siebie. 

Wystawa prezentuje dzieła malarstwa przede wszystkim europejskiego, a prym wiodą obrazy z tzw. szkoły holenderskiej. Nie brakuje też malarzy szkockich. 

Moją uwagę przykuło kilka dzieł z zupełnie odległych od siebie epok. 

Co było do przewidzenia największym zainteresowaniem zwiedzających cieszyły się nieliczne obrazy impresjonistów. Trudno mi było wykonać swobodnie zdjęcie, bo chętnych było więcej niż samych obrazów 😊

Zdjęcia możecie robić w galerii bez większych ograniczeń, nie wolno jedynie używać lampy błyskowej.

Nie będę wam opisywać samych obrazów i czy też zamieszczać notek biograficznych twórców. Nie z lenistwa. Hołduje bowiem zasadzie, że sztuka tworzona została po to, aby cieszyć i zachwycać człowieka, a także zmusić go do refleksji. I ta ekspozycja spełnia te role. Autor jest ważny, ale dla mnie drugorzędny w odbiorze sztuki.

Gdy wszystko wróci do normy a wy zapragniecie odwiedzić Edynburg to koniecznie się tu wybierzcie. Zwiedzanie jest darmowe, a co najważniejsze galeria znajduje się u podnóży Zamku, można więc te atrakcje połączyć. 

PS

Szkoda, że nie potrafię tak opowiadać o obrazach.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=79&v=8LMM5LdOVWQ&feature=emb_logo

I pamiętaj są jeszcze miejsca, gdzie możesz wyjechać :-)

Kliknij w ten link. Wyjątkowa promocja!!!