A897 roud and Strathnaver

Z dala od popularnych turystycznych szlaków, na północy Szkocji biegnie droga A897. Wąska, jednopasmowa, z licznymi zakrętami i zatoczkami, za których często wyskakują rożnej maści i kolorów owce lub wysmukle sarny i jelenie z imponującym porożem. Pełno tu wzniesień i dolin, przez które serpentyną wije się rzeka Nawer i linia kolejowa z Thurso to Inverness. To kraina Strathnaver.

Powrót do domu tą drogą był dla mnie nie lada atrakcją. Malowniczość rozciągających się po obu stronach widoków, podkreślały promienie zachodzącego słońca, odbijające się od wierzchołków gór, tafli rzeki i małych, licznie usianych wzdłuż szlaku, jezior.

Aż trudno uwierzyć, że na początku XIX wieku miejsca te mogły być świadkiem tragedii setek dzierżawców, którzy byli przez ówczesnych właścicieli tych ziem rugowali z ich farm i domostw, aby zrobić miejsce pod hodowle owiec.

Drogę A897 wybrałam na powrót do domu, z jednodniowej wyprawy, o której możecie przeczytać w dwóch poprzednich postach. Każdemu, kto w te okolice zawita i w trasie wzdłuż North Coast 500, zapragnie zboczyć na chwile z głównego szlaku, wyprawę nią polecam. Zwłaszcza, że oprócz przepięknych widoków znajdziecie tu szereg innych atrakcji. W małych przeznaczonych do tego celu zatoczkach można zaparkować kampera lub rozbić namiot. Następnie udać się na pieszą wyprawę turystycznym szlakiem lub łowić ryby w jeziorkach i rzece Naver.

Ja ze zrozumiałych względów na takie atrakcje nie miałam czasu, ale po przejechaniu 40 milowego odcinka z okolic Melvich do Helmsdale, solenie sobie obiecałam, że częściej będę szukać takich właśnie miejsc do odwiedzenia. Tu przyroda jest dosłownie na wyciagnięcie ręki, a człowiek, mimo wyraźnej swojej obecności, jedynie do niej dodatkiem.

Jeśli kogoś z was interesuje historia to o wydarzeniach, które tu się rozegrały na początku XIX wieku możecie przeczytać w Wikipedii lub Undiscovered Scotland.

Nadmienię jedynie, że były one kolejnymi z szeregu tych, które poróżniły Szkotów i Anglików i w których należy doszukiwać się uzasadnionej niechęci tych pierwszych do tych drugich. Jadąc A897 gdzieniegdzie można jeszcze dostrzec resztki ruin starych kamiennych chatek.

Droga jest wąska. Co kilkanaście metrów znajdują się zatoczki tzw. passing places, gdzie mogą minąć się jadące w dwóch różnych kierunkach samochody. Nie rozwiniecie tu zbyt dużej prędkości (na szczęście), więc, jeśli nie lubicie się wlec za traktorem lub innym rolniczym wehikułem, to raczej jej nie wybierajcie. Jeśli zależy wam na podziwianiu widoków i piękna północnych Highlandów to zdecydowanie przejazd tym szlakiem polecam. (Z tym traktorem to trochę przesadziłam. Jechał za mną i to maksymalnie przez 3 mile.) 

Owce będą wam towarzyszyć przez całą drogę i to kolejny powód, dla którego nie możecie rozwinąć tu prędkości. Nie ma tu ogrodzeń, które ograniczałyby ich swobodę, dlatego też, często spacerują środkiem drogi lub blisko jej poboczy. Mają przy tym tą wyjątkową zdolność do ukrywania się za każdym zakrętem i niespodziewanego pojawiania się tuż przed samochodem.

Jelenie i sarny, towarzyszące mi w podroży, były bardziej uważne. Gdy tylko wypatrzyły lub usłyszały zbliżający się samochód, czym prędzej usuwały się z drogi.

Domów przy trasie jest niewiele. Szkockim zwyczajem nie rzucają się w oczy integrując się z otaczającym krajobrazem. Dużo z nich to domki, które można wynająć o każdej porze roku.

Wrażenia z drogi niezapomniane. Przejechanie tego kawałka zajmuje około 2 godzin, jeśli nie zatrzymujecie się na dłuższe postoje.  W tym przypadku jednak chciałam, aby droga trwała jak najdłużej.

Niestety w pewnym momencie wyczerpała się bateria w moim aparacie. Nie byłam bowiem przygotowana na tak długą podróż i wykonanie takiej ilości zdjęć. Wszystkich widoków, które mnie zachwyciły, więc wam nie pokażę, ale mam nadzieje, że zdjęcia, które zamieszczam niektórych z was zachęcą do wyruszenia moim śladem.

Polecam